وضعیت حقوق بشر در افغانستان با فشار بیسابقه و فزایندهیی روبهرو است که بهدلیل آن میلیونها دختر بالای ده سال اجازۀ رفتن به مکاتب و پوهنتونها را ندارند و صدها هزار دختر دیگر از کار کردن منع شدهاند؛ این وضعیت موج بزرگی از یأس و ناامیدی را در کشور گسترش داده و میلیونها افغان مجبور به ترک کشورشان شدهاند.
امید مردم به حکومت کنونی در حال از بین رفتن است و همچنان شعلۀ امید برای دستیابی به حقوق اولیۀ بشری نیز روبه خاموش شدن است؛ علاوه بر اینکه طالبان حاکم این موضوع را برعکس تفسیر میکنند، اما بهنظر میرسد که دیپلماسی جامعۀ جهانی در این زمینه نیز نتیجهیی ندادهاست و در سیاست بینالمللی در قبال افغانستان نیز هیچ روشنی دیده نمیشود.
این که چرا تأمین حقوق بشر در افغانستان به وضعیت پایدار نمیرسد و با تغییر نظام با بیثباتی وسیع مواجه میشود، در بیست سال گذشتۀ جمهوریت که حمایت بینالمللی نیز موجود بود، چرا حکومت گذشته توجۀ مردم را به حقوق بشر جلب کند و هنوز هم موضوع این حقوق یک پدیدۀ غربی دانسته میشود؟ در مورد این همه در «برنامۀ ثبات» با شبنم صالحی، کمیشنر قبلی کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان و استاد پوهنتون اوتاوا گفتگو کردهایم که توجۀ شما را به آن جلب میکنیم.
Views: 3
