قابل توجه: رهبران و گرداننده گان در مجمع عالی رتبه سیاسی توسعه پایدار!
۶۶۰ روز است که دختران در افغانستان از آموزش و رفتن به مکاتب بازمانده اند. با تداوم ممنوعیت آموزش دختران توسط طالبان امید های آنها بیشتر صدمه دیده و از بین می رود. ما به عنوان شبکه ای از مدافعان و دادخواهان حق آموزش، بالای شما صدا می زنیم تا مبتنی بر مسوولیت و جایگاه سیاسی خویش از حقوق دختران در افغانستان طبق تعهدات خود حمایت نمایید.
بر اساس راپور تطبیق اهداف انکشاف توسعه پایدار[1] ۲۰۲۳، که توسط شبکه راه حل توسعه پایدار (SDSN) و دانشگاه دوبلین تهیه و نشر گردید؛ افغانستان از میان ۱۶۶ کشور جایگاه ۱۵۸ را کسب نموده است. این بسیار واضح نشان میدهد که با تاسف افغانستان از در قسمت تطبیق اهداف، در بدترین وضعیت قرار گرفته و مخصوصا در تطبیق هدف چهارم اینکه هیچ گونه دستاورد موجود نیست – بلکه عقب گرد نیز داشته است.
اقدامی که ما خواستار آن هستیم بیشتر از صدور اعلامیه همبستگی یا موقف گیری در سطح رسانه های اجتماعی برای محکومیت است. هر چند این گونه اقدامات با نیت خوب صورت می گیرد اما به نظر میرسد طالبان را در راستای تامین حقوق زنان و دختران پاسخگو نمی سازد. لذا نیاز است تا رهبران جهان به سطح بین المللی فشار های دیپلماتیک بر مقامات طالبان اعمال کنند و به گونه جدی از بازگشایی فوری مکاتب دختران و دسترسی آنان به آموزش با کیفیت در دوره متوسطه، لیسه و دانشگاهی در افغانستان حمایت و اطمینان حاصل نمایند.
رهبران جهان در مشارکت با نهاد های حقوق بشری و سازمان های جامعه مدنی تعهدات منطقه ای و بین المللی را برای تحقق اهداف توسعه پایدار برای شهروندان افغانستان داده اند، اکنون زمان آن است که باید به این تعهدات عمل گردد. به عنوان رهبرانی که به برابری، عدالت و حقوق بشر اعتقاد و تعهد دارید، شما مکلف هستید تا در کنار صد ها هزار دختر و خانواده هایشان که خواستار باز گشایی مکاتب و احیای فوری و کامل وضعیت اجتماعی، سیاسی و فرهنگی در افغانستان هستند، بایستید.
بنابرین ما، از سازمان ملل متحد و کشورهای عضو آن قاطعانه خواستار رسیده گی به موارد زیر می باشیم:
اول: از رهبران جهان در مجمع عالی رتبه سیاسی توسعه پایدار، متحدان منطقه ای و سازمان های بین المللی می خواهیم تا اقدام هماهنگ و جسورانه برای بازشدن مکاتب دختران و دسترسی آنان به آموزش با کیفیت را روی دست گیرند. “امروز اقدام کنید، فردا دیر خواهد بود!”
دوم: حذف کامل زنان و دختران در جامعه توسط طالبان و ممنوعیت آنان از تمامی حقوق ذاتی و قانونی شان مطابق ماده هفتم بند (ک) و (ه) اساسنامه روم[2]، تبعیض و نقض حقوق بشر مبتنی بر جنسیت به حساب می آید؛ این مصداق عینی “آپارتاید جنسیتی” در افغانستان است. بنابرین، باید اقداماتی عاجل در جهت حصول اطمینان از اینکه “آپارتاید جنسیتی” توسط سازمان ملل و کشور های عضو آن به عنوان جنایت علیه بشریت در حقوق بین الملل به رسمیت شناخته شود، روی دست گیرید.
سوم: مردم افغانستان نگران وضعیت حاکم و آینده نامعلوم خویش و فرزندان خود می باشند، در بیست و دو ماه گذشته گروه طالبان بدون هیچ گونه تعهد قانونی و حقوقی؛ تمامی قوانین نافذه و تعهدات ملی و بین المللی را ملغا اعلام نمودند و فضای مدنی و آزادی های حقوق بشری را با دستگیری و سرکوب فعالان مدنی و دادخواهان حق آموزش دختران، معترضان، روزنامه نگاران و استادان دانشگاه از بین بردند. طبق تعهدات جهان با مردم افغانستان باید اطمینان حاصل گردد تا اشتراک کننده گان در مجمع عالی رتبه سیاسی توسعه پایدار با آگاهی کامل از وضعیت موجود و با استفاده از روش های حقوقی و قانونی بین الملل جهت وارد نمودن فشار لازم بالای گروه طالبان و ممنوع سفر نمودن و در لست سیاه قرار دادن رهبران آنان، اقدامات عملی و عاجل را روی دست گیرند.
جامعه ای که دختران از حقوق خویش محروم بوده و نتوانند به صورت آزادانه دیدگاه ها و علایق خود را مطرح نمایند پیشرفت ننموده و به اهداف توسعه پایدار دست نمی یابد. جهان، بدون افغانستان نمی تواند به اهداف توسعه پایدار دست یابد. اگر واقعاً جهان می خواهد تا سال۲۰۳۰ به اهداف توسعه پایدار دست یابد، باید به تعهدات خود نسبت به مردم افغانستان عمل نماید.
نویسنده گان
- رحیم جامی – مدافع حقوق بشر و دادخواه حق دختران به آموزش
- دیما حرم – مدافع حقوق بشر و دادخواه حق دختران به آموزش
حمایت شده توسط: این نامه توسط ( ۳۰ ) شبکه و سازمان های حقوق بشری و ( ۳۱۴ ) فعالان جامعه مدنی، دادخواهان، معترضان، خبرنگاران و دانش آموزان امضا شده است.
[1] https://s3.amazonaws.com/sustainabledevelopment.report/2023/2023-sustainable-development-report.pdf
[2] https://www.icc-cpi.int/sites/default/files/RS-Eng.pdf
Views: 18
